Cel nr 2 osiągniety

Zgdonie z nową świecką tradycją slońce jeszcze pod horyzontem, a my wstajemy. Rano w recepcji był mniej przyjazny starszy gość, który nie umiał słowa po angielsku i jako bonus nie miał pojęcia o obsłudze terminalu do kart kredytowych. Wyjeżdżamy i znajdujemy o połowę krótszą drogę niż tlumaczona wczoraj. Potem już zwykłymi dla Hiszpanii górami i zwykłym leniwym tempem jezdziemy przez pustkowia w kierunku drogi narodowej numer 340. Upał... upał... W połowie dnia pojawia się urozmaicenie. Nasz stary druh Wmordewind. Czegoś takiego nie przeżyliśmy nigdy wcześniej. 48 kilometrów do Tarify pokonujemy wykuwając każdy metr w wietrze i niemal zwalani z nóg. Mijamy setki, może nawet tysiące wiatraków. Zdziwiłbym się, gdyby ich tutaj nie było. Zdobywamy przełęćz, mijamy setki campingów, i zajeżdżamy do Tarify. Wieje tragicznie. Nic dziwnego że Tarifa ponoć królowała pod względem liczby samobójstw. My mieliśmy ochotę już po dwóch godzinach... Najpierw port, a tam okazuje się że wycieczka do Afryki jest zupełnie poza zasięgiem naszych finansów. Po drodze zawijamy na cel numer dwa wyprawy ? przylądek Marroqui, a właściwie groblę prowadzącą na półwysep zajęty przez jednostkę wojskową. Na ukojenie zwichrowanych nerwów udajemy się na mszę. Po rozmowie z fantastycznym księdzem dostajemy kanapki i radę aby na nocleg udać się na plażę. Napotkany Polak radzi nam, aby udać się za miasto, bo policja jednak patroluje plaże dość często. Szukając kawałka wolnej plaży spotyka nas Szwajcar, który zaprasza nas na pole na kilfie obok jego domu. Wspinamy się na klif. Na górze wieje okrutnie, udaje nam się jednak rozbić namiot. Nasz szwajcarski Hiszpan obdarza nas reklamówką jedzenia i wina. W przeginanym wiatrem namiocie i wśród syren okrętów przepływających przez cieśninę gibraltarską próbujemy usnąć...

Zdjęcia (7)

Komentarze (0)